Levenslessen van Tim Hofman

Tim Hofman - bekend van programma’s als BOOS, Spuiten en Slikken, Over mijn Lijk, Pak de Macht - deelt dagelijks zijn kijk op politiek en maatschappij met zijn volgers op Instagram en Twitter. Hij maakte reportages over drugsbendes, bezocht de Ku Klux Klan en bevrijdde met Free A Girl kinderen uit handen van mensenhandelaren. Zijn werk heeft raakvlakken met de Sustainable Development Goals (SDG’s). Tijdens de Green Ambassador Day ging presentator en oud-Hanzestudent Nathan de Vries met Tim Hofman in gesprek.

Depressies en hypochondrie

‘Sustainable Development Goals gaan over klimaat, gezondheid, gelijke kansen, machtssystemen… Deze man heeft bijna alles aangekaart van deze doelen’, introduceert Nathan de Vries zijn gappie van de BNN-VARA Academy. Tim Hofman legt uit waar zijn rechtvaardigheidsgevoel vandaan komt. ‘Ik was een antiautoritair – een woord dat die middag vaker valt - en druk kind uit een gezin van vijf kinderen. Ik zei altijd nee, maar was niet onaardig. Dat is ook mijn carrière geworden.’
Tim noemt zichzelf een laatbloeier op het gebied van gelukkig zijn. Daarom voelt hij zich betrokken bij SDG 3: goede gezondheid en welzijn. Hofman struggelt met depressies en hypochondrie. ‘Dat je denkt dat je ziek bent. Als ik hoofdpijn heb, denk in no time dat ik kanker heb. Als je dat iedere dag doet, doet dat wat met je. Door gesprekken met vrienden en psychologen ben ik daar uitgekomen. Ik moest radicale stappen maken om weer lekker in mijn vel te zitten.’

Televisie maken

Tim zette radicale stappen: hij stopte met zijn studie en ging televisie maken. Maar hij zette ook kleine stapjes, zoals weer naar buiten gaan en een gesprekje met iemand aanknopen. ‘Ik probeerde goed voor mezelf te zorgen in plaats van vijf keer in de week dronken te worden. Als je zoveel aan je kop hebt en je wilt weer relaxt worden, moet je de tijd nemen. Ik leef een vrij heftig bestaan. De ene dag zit ik aan een sterfbed, de andere dag wordt mijn kaak in tweeën geslagen. Daar moet ik mentaal gezond voor zijn. Daar zijn tips en trucs voor. We hebben onszelf bijvoorbeeld verteld dat we kwetsbaar worden van open zijn, van praten, van gevoel delen. Voor mij is het andersom. Het moment dat ik niet meer praat, mezelf opsluit, naar binnen keer, vrienden op afstand zet, dáár word ik kwetsbaar van. Op het moment dat ik mijn emoties uit, ben ik minder kwetsbaar. Daarnaast ben ik ben mezelf gaan behandelen alsof ik mijn beste vriend ben. Hoe ik dat doe? Goed eten, sporten en gesprekken met de psycholoog. Daarin ben ik vrij rigide, anders hou ik het niet vol. Vandaag voel ik me prima, maar als ik dat niet zo voel, mag dat er ook zijn.’

Onrecht en machtsstructuren

Tim Hofman pakt onderwerpen aan die ergens over gaan. Onrecht, machtsstructuren, mensen die niet voor zichzelf kunnen opkomen. Hij realiseert zich dat hij met de camera niet alleen kan prikken, maar ook kan bouwen. Dat hij meer kan bereiken dan alleen programma’s maken. ‘Als je wat tweet en de volgende dag praat de Tweede Kamer erover, kun je daadwerkelijk dingen loswrikken en een regering op knieën krijgen. De eerste keer was dat met een reportage over homo’s in het voetbal, toen Frank de Boer zei dat homo’s minder sportief zijn. Daar heeft het land een week over gepraat. Er kwam een KNVB-boot op de Gay Pride, er gebeurde heel veel. Dat geeft ook hoop.’

Mark Rutte

Tim vindt dat degenen die de macht hebben, verantwoordelijk zijn voor de oplossing van het probleem.  ‘Als een maatschappij onder hoogspanning staat, is het noodzakelijk dat we in de spiegel kijken en zien waar we op de machtsladder staan. Ben je een man, dan val je vrouwen niet lastig. Sta je sociaaleconomisch hoog op de ladder, denk dan eens aan de buren. Als je niet weet op welke machtstrede je staat, weet je ook niet wanneer en tegenover wie je je moet verantwoorden. Fascinerend voorbeeld is Mark Rutte, de machtigste man van Nederland. Rutte ziet zichzelf niet als machtig persoon. Als je niet ziet dat je een hoeder van democratische waarden moet zijn, als je niet ziet dat je met wat je zegt een land in beroering kunt brengen, dan kunnen we niet van je verwachten dat je het land goed leidt.’

Harder naar Shell schreeuwen

Tot slot wil Hofman de studenten meegeven dat je in je eentje de maatschappelijke problemen niet kunt oplossen. ‘Het is Shell die vanaf 1991 onderzoeken negeerde en wegstopte, lobbyde tegen vergroening om winst te maken. Jij hoeft je niet continu schuldig te voelen omdat je een auto op benzine rijdt. Laten we liever harder schreeuwen naar Shell.’ Op de vraag of Tim een programma zou maken in opdracht van Shell, reageert hij fel: ‘Fok no, voor geen tien miljoen! Oliemaatschappijen zijn de machtigste spelers ter wereld. Ze kunnen veel sneller en veel harder handelen! Ik kan helemaal verdrinken in problematiek, maar probeer er voor mezelf de lichtpuntjes uit te vissen. Er is genoeg reden voor hoop en optimisme.