Balanceren tussen artistiek leiderschap, publiek en kunstwerk

De Iraanse kunstscene heeft een sterke focus op sociaal-politieke en humanitaire thematiek, die diep geworteld is in zowel academische als professionele kringen. Toen ik uit Iran vertrok en mijn studie aan het Prins Claus Conservatorium (PCC) in Nederland begon, zag ik mogelijkheden om die mentaliteit in de loop der jaren in mijn creatieve werk in te brengen.

Kunstenaar, publiek en kunstwerk  
Bij het maken van een kunstwerk probeer ik een evenwicht te vinden tussen kunstenaar, publiek en het kunstwerk. Een voorbeeld hiervan is een werk voor slechthorenden dat ik samen met andere kunstenaars heb gemaakt. Een dag voor de première nodigden we ons beoogde publiek uit voor feedback. Het laatste stuk vond geen weerklank bij hen. Het was muzikaal erg complex, en ik heb er geen seconde aan getwijfeld dat we het van de ene op de andere dag moesten veranderen. En hebben we toch de balans hersteld. 

Interdisciplinaire samenwerking 
In de loop van de tijd heb ik mijn identiteit als vrouwelijke maker uit Iran opengebroken en de gelaagdheid van m’n identiteit omarmd. Inmiddels vind ik interdisciplinaire samenwerking een prachtig onderdeel van mijn werk. Het gaat erom te kunnen bewegen tussen flexibiliteit, openheid en luisteren, en tegelijkertijd duidelijke ideeën en een heldere manier van communiceren te hebben. 

Les geven aan het Prins Claus Conservatorium 
Het vinden van je identiteit en het ontwikkelen daarvan in het werkveld, is wat ik studenten leer in de module Moving Sounds. Ten eerste onderzoeken studenten hun eigen identiteit en hun praktijk. Vervolgens gaan ze aan de slag om in in technisch opzicht zelfvertrouwen te krijgen, via het leren improviseren, opnames maken of componeren. Ten slotte breng ik het lichaam in als katalysator. Zo drukken ze zich op een meer ongedwongen manier uit in hun werk.