Beroeps­deformatie

Daar ligt ze. Dood. In de armen van haar minnaar die niet kon verkroppen dat ze voor een ander koos. Het publiek klapt en juicht: wat een apotheose van het verhaal waar we net met tienduizend man naar gekeken hebben. Ik ben in de Arena in Verona en heb van de opera Carmen genoten. Maar het enige waaraan ik denk is: femicide.

Ik lees een roman. Ik heb het boek uitgekozen omdat ik eens over iets anders wilde lezen dan mijn vakgebied. De hoofdpersoon heeft een roerig (crimineel) leven en kijkt terug op zijn jeugd. Spannende avonturen ontvouwen zich. Maar het enige waaraan ik denk is: huiselijk geweld.

In de sportschool. Ik loop voorbij een trainend duo van een jaar of twintig. Ik vang nog net het laatste gesprek op: “My dad left me and my mom hit me”. Ik heb een hoofd als een tomaat en het zweet staat op mijn voorhoofd. Maar het enige waaraan ik denk is: kindermishandeling.

Ik heb last van beroepsdeformatie: overal zie ik (signalen van) onveiligheid achter de voordeur. Dat is vermoeiend, verdrietig, vervreemdend. Maar toch: ik wens voor slachtoffers van geweld achter de voordeur dat álle professionals en omstanders last krijgen van deze kwaal. Want je gaat het pas zien als je het doorhebt.

Mijn perspectief is de afgelopen jaren gevoed door een combinatie van wetenschappelijke data, verhalen van professionals en ervaringen van slachtoffers. Dit maakt mij alerter. Deze gevoeligheid breng ik graag over op studenten en professionals. Maar nu eerst vakantie, waarin ik even afstand hoop te nemen van mijn 'stoornis'.